W mikołajkowy wieczór, w wypełnionej po brzegi auli Wielkopolskiego Samorządowego Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego w Gnieźnie,  wystąpiło trzech niezwykłych muzyków:  Janusz Szrom, Piotr Lemański i Paweł Pańta. W ich niepowtarzalnym wykonaniu można było usłyszeć standardy jazzowe i piosenki świąteczne.

Każdy z tych muzyków, w swojej kategorii plasuje się w czołówce  polskiego jazzu. Nic zatem dziwnego, że panowie po prostu oczarowali publiczność.

Janusz Szrom – jeden z najciekawszych polskich wokalistów jazzowych, przez wiele lat uznawany wg. miesięcznika Jazz Forum za Jazzowego Wokalistę Roku,

Piotr Lemański – gitarzysta związany początkowo z gnieźnieńskim środowiskiem jazzowym,  współpracuje z większością muzyków stanowiących „ekstra ligę” polskiej sceny jazzowej, od lat (wg. Jazz Forum, Gitara & Bas) w czołówce najlepszych polskich gitarzystów jazzowych,

Paweł Pańta – kontrabasista i gitarzysta basowy, laureat Grammy 2014 za album Night in Calisia z Włodek Pawlik Trio.

Dodatkowym walorem koncertu była znakomita akustyka, jaką charakteryzuje się ponad 150 – letnia aula dawnego „Medyka”. Dziękujemy Wielkopolskiemu Samorządowemu Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego za jej udostępnienie.

Jazz na Mikołajki

Zobacz 20 zdjęcia

Mało znany, ale ciekawy projekt muzyczny gościł kilka dni temu w Pierwszej Stolicy Polski. Poznańscy muzycy przyjechali do Gniezna na zaproszenie Agencji Artystycznej JazzGra.

Istnieją już od trzech lat, ale do tej pory ich twórczość była znana raczej wąskiemu gremium. Po wydaniu pierwszej epki grupa przyjaciół, która – jak sami przyznali – zaczęła grać ze sobą w dość spontaniczny sposób, przygotowuje się do wydania pierwszego albumu. Kwintet Part Of The Kitchen to, jak ich określił Krzysztof Gronikowski z Agencji Artystycznej JazzGra, zespół wymykający się spod jakiejkolwiek stylistyki, grający konglomerat różnych stylów muzycznych.

Below the line, 20 minut, In the Middle, Słabości czy Waiting – między innymi te utwory można było usłyszeć w piątkowy wieczór w Dobrym Browarze. Part Of The Kitchen przygotowuje się obecnie do wydania płyty, na której zagościć mają utwory, jakie zaprezentowali podczas koncertu. Po występie kwintetu można powiedzieć, że zespół składający się z grupy ludzi, których połączyła miłość do jedzenia, bycia razem i muzyki, to dobry przepis na równie dobrą muzykę.

Rafał Wichniewicz, Gniezno24com

PART OF THE KITCHEN

Zobacz 17 zdjęcia

W sobotni wieczór przed gnieźnieńską publicznością po raz czwarty w historii wystąpił prawdziwy wirtuoz gitary akustycznej, który przyjechał na zaproszenie agencji artystycznej Jazz Gra.

Andreas Kapsalis po raz ostatni gościł w Pierwszej Stolicy Polski w ubiegłym roku i również wówczas sala Miejskiego Ośrodka Kultury wypełniła się melomanami, chcącymi posłuchać wyjątkowych doznań gitarowych w wykonaniu tego artysty. Podobnież było w minioną sobotę, kiedy to muzyk przybył zaprezentować nie tylko dotychczasowy dorobek sceniczny, ale także nowe utwory, które znajdą się na jego najnowszej płycie.

– Mówiąc krótko, Andreas Kapsalis jest po prostu dobry, jest fenomenem gitary i wirtuozem światowej klasy. Podoba się publiczności, a także organizatorom, co jest ważne i robi niesamowitą karierę, będąc coraz bardziej rozpoznawalny w Polsce i Europie. Po koncercie w Gnieźnie jedzie na tygodniowe koncerty do Niemiec, a więc jest coraz bardziej uznawany. Przy tym nie ma co ukrywać, że jego fenomen wynika też z umiejętności posługiwania się podwójnym tappingiem na gitarze akustycznej, co nie jest zwyczajnością w świecie muzycznym. Przy tym sam komponuje wiele rzeczy, a za chwilę będzie nagrywał nową płytę „World Hits”, dlatego honorem dla nas jest to iż ten materiał zagości w Gnieźnie w trakcie koncertu – mówił przed koncertem Krzysztof Gronikowski z Jazz Gra, nadmieniając iż artysta także bardzo polubił nasze miasto i z chęcią tutaj przyjeżdża.

Andreas Kapsalis tego wieczoru zaprezentował, jak to pierwotnie zapowiadano, prawdziwy konglomerat światowych hitów, poczynając od Beatlesów, poprzez Rolling Stones, po grupę Queen czy Pink Floyd, prezentując je w unikalnej, autorskiej aranżacji.

Rafał Wichniewicz ( Gniezno 24 com)

53. koncert z cyklu JazzGra w Pierwszej Stolicy Polski był czymś, czego słuchacz nie doświadcza na co dzień. Jazz połączony z muzyką etnograficzną, a do tego genialny warsztat i ekspresja wykonawcy na długo powinna pozostać w pamięci każdego, kto zasiadł tego dnia na widowni.

Sobotni wieczór w Miejskim Ośrodku Kultury w Gnieźnie był dla zgromadzonej publiczności okazją do przeżycia niezapomnianych wrażeń muzycznych, a to przy okazji koncertu zorganizowanego przez Agencję Artystyczną JazzGra i Jazz Club Amok. Na scenie wystąpił gitarzysta Andreas Kapsalis, który zagościł w Pierwszej Stolicy Polski po raz trzeci. Amerykański muzyk cały czas rozwija się, a ostatnio nagrał dwie nowe płyty, na której prezentuje nowe kompozycje, w tym m. in. cover zespołu Rolling Stones – „Paint It Black”.

Jego stylem, który większość sympatyków już dobrze kojarzy jest niespotykana wersja taping dwuręcznego, a więc grywa obiema rękami na gryfie prawie tak samo jak gra się na fortepianie, co jest niezwykłą umiejętnością i wymaga ogromnej precyzji. To dowodzi niesamowitej jakości umiejętności jego warsztatu muzycznego, a niektórzy nie bez powodu nazywają go gitarowym geniuszem. Jest ponadto stypendystą Sound Dance Institute, a warto wiedzieć, że tylko sześciu muzyków na świecie w ciągu całego roku otrzymuje takie wyróżnienie. – To jest porażająca jednostka artystyczna i to właśnie udowodni publiczności dziś wieczorem. Postać niesamowita, która gra w różnych konfiguracjach, od solowych występów, po duety i kwartety. Jest tutaj oczywiście jazz, muzyka etnograficzna i w jego muzyce jest zawarte wszystko, co można uznawać za najlepsze – słyszymy przed koncertem od jego organizatorów.

Artysta bardzo lubi do Polski powracać, o czym opowiada jego menadżer mieszkająca tu od dawna. – Na tych dwóch płytach jest solowy materiał autorski z nurtami etnicznymi, bałkańskimi i też jazzowymi, ale również grecka rembetyka. To jest ogólnie mieszkanka z taką fazą energetyczną, dzięki której możemy przenieść się jednak w świat muzyki etnicznej. Ten repertuar to jest jednak coś innego, ale cały czas Andreas Capsalis nawiązuje do tego źródła – przekonuje Anna Novara, która zdradziła nam dziś jedną tajemnicę. – On się tutaj bardzo dobrze czuje za każdym razem, gdy przyjeżdża i chyba dlatego chętnie powraca, a lubi najbardziej flaki, jeśli chodzi o polską kuchnię. Uważa, że nie ma niczego lepszego w tym miejscu – dodaje.

Jazz nie musi być martwą muzyką, w której zastąpiono leżącą u jego źródeł improwizacją zespołową popisami poszczególnych muzyków w trakcie solówek. U źródła taki zresztą nie był, przynajmniej nie zawsze. Wspaniały koncert Stanisława Słowińskiego z zespołem pokazał, że nie tylko muzyka improwizowana ma się w Polsce bardzo dobrze, ale też, że jej świeżości energetycznej oczekują słuchacze. Najlepszą recenzją koncertu, nie tyle są owacje na stojąco po koncercie, ile żywa reakcja publiczności podczas grania. Nie zabrakło wczoraj ani reakcji, ani owacji. Koncert zorganizowany przez Agencję Artystyczną JazzGra wpisał się w działania radiowej Trójki oraz festiwal Jazz z Wami.

Plakat zapowiadał Stanisław Słowiński Quintet, okazało się jednak, że obok Słowińskiego i muzyków SSQ na scenie stanął jeszcze Apel les Carod Requesens. Dwóch młodych skrzypków na jednej scenie, rodzi pytanie o to, jak to rozegrają, by się nie dublować, ale też nie robić wyścigów konnych, bo choć trochę o tym zapomnieliśmy, nie o to chodzi w jazzie…mimo że słusznie obu kojarzymy z Seifert Competition, żaden nie jest kalką Zbigniewa Seiferta, inaczej przefiltrowali moc inspiracji płynącą z geniuszu Seiferta inne jest też ich granie skrzypiec. Formalnie grają to samo, a jednak nie tak samo.

Od początku słychać, potęga gry Słowińskiego ma w sobie echa sabałowej nuty, to jednak bardziej wariacja Szymanowskim na temat Harnasi, jest w nich też niezwykła erudycja muzyczna, spięta przez emocjonalność, a raczej ekspresją Coltrane’a, którą przecież rozwinął i transponował na skrzypce nie kto inny jak właśnie twórca płyty Man Of The Light, Kilimanjaro czy Passion. W przypadku Apel les’a skrzypce nie tracą efektywności, niosą jednak w sobie nieco inną tradycję wirtuozerii, płyną nieco lżejszą emocją. Trudno mówić o minimalizmie w tak gęstym graniu, ale zwłaszcza w utworze zagranym na bis miesza się wulkan energetyczny z zatrzymaniem, jakie w historii muzyki przyniósł Eric Satie.

Nie otrzymaliśmy jednak nic na kształt hip hopowego beeafu. Nie ma tu walki o prymat, jest niezwykła koncentracja, słuchanie wzajemne i widoczne, wyczuwalne zwłaszcza u Słowińskiego czekanie na moment własnego wejścia. Czekanie, w którym nie ma sztywnej wizji popisu, jest szukanie impulsu, inspiracji w tym, co gra partner. Zresztą to właśnie koncentracja lub jak woli to dookreślać Słowiński komunikacja na scenie, uważne słuchanie siebie są istotą muzyki improwizowanej w takim rozumieniu, jakie pokazał sekstet na gnieźnieńskim koncercie.

Koncentracja w relacji na skrzypkach Słowińskim i Carod Requesens wydaje się tak samo uzasadniona, jak to momentami nachalne przypinanie Seiferta, ale nie można zapominać, że na scenie mieliśmy też inne nazwiska, które niebawem będą wyznaczały, jeśli już tego nie robią nową redefinicję jazzu, który będzie trwał, tak długo, jak będą muzycy, czujący potrzebę definiowana na nowo. W swoim zespole trzymając się seifertowych analogii Słowiński ma podobnie jak maestro Zbigniew swojego Man Of The Light. Rzecz jasna Kuba Płużek gra nieco inaczej technicznie i chyba jeszcze nie jest tak jasny, jak Alfred McCoy Tyner, już dziś jednak blisko mu do Luminescence Sebastiana Zawadzkiego. Choć trzeba przyznać, że Karolina Pietrzko, która gra w Quintecie na co dzień też buduje piękne piano. Niewątpliwie baza, jaką daje bas to także Justyn Małodobry, tu ogranie Słowiński – Małodobry również z DUCHa słyszalne w mgnieniu ucha. Trzeba przyznać, że to nowe pokolenie basistów ma kilka mocnych punktów, a jednym z nich jest Małodobry. Nieoczekiwana zamiana miejsc w przypadku trąbki wniosła nieco inną energię. Dominik Borek, obecny raczej oszczędnie, jest ze swoją trąbką bardzo wyważony, ale nie zachowawczy. Wrzucił do tego koncertu kilka niesamowitych fraz i dźwięków w stuprocentach na miejscu. Bębny w projekcie z Apel las’em Carod Requesens mimo małego zestawu, bez nadmiaru tomów, blach i bongosów pracowały jak tłok najlepszego silnika. Rytm, puls w tym zestawie po prostu trzymał wszystko w ryzach. Od tego wszak jest sekcja rytmiczna. Grzegorz Masłowki niezwykle skoncentrowany na kolegach, skupiony, bez szarż, bardzo efektywnie, mięsiście uderzał, niby nic, a momenty, w których rodziło się zastanowienie: jak to zrobił?

Program koncertu oparty głównie na kompozycjach Apel las’a i Słowińskiego bardzo ciekawie ułożony dynamicznie z nerwem i dramaturgią koncertu. Rzecz jasna nie zabrakło wspomnianego Seiferta. Koncert w dwóch zwartych setach, miejscami zahaczający o poetykę jazz core’owego grania w stylu Zakarya niesamowicie bezkompromisowy bez jakichś wycinanek i popisów klezmerskich, a mimo to z momentami wirtuozerii został wspaniale przyjęty przez publiczność. Tym razem sprzyjał odbiorowi też brak stolików vipowskich, na które w MOK-u po prostu nie było miejsca. Rzecz jasna wykafelkowana w 1/3 sala widowiskowa MOK to niestety trudna w utrzymaniu akustycznej czystości łazienka, ale mimo to zabrzmiało dobrze. Ciut dołów więcej mogło być, ale to byłoby na tej sali ryzyko. Trzeba też powiedzieć, że finał regularnego grania City of Spring postawiło przepiękną kropkę rzecz jasna, skrzypce robiły tu swoje ale mimo dziwnego stroju instrumentu, na którym zagrał, pewnie z konieczności Kuba Płużek pięknie pomyślane przez Seiferta partie piana poszybowały, jak trzeba. Dobrze się więc stało, że na bis muzycy nieco zmienili klimat. Stojące owacje w pełni zasłużone.

Wartością pozamuzyczną zapewne była obecność Marcina Owczarka z Trójki i dyrektora Festiwalu Jazz z Wami Wojtka Kłeczka. To był bardzo dobry, ale też ważny koncert. Pokazał, że nie potrzeba przebrzmiałych nazwisk, by stworzyć zjawiskowy koncert, że publiczność tego typu koncertów odbiera prawdę płynącą z emocji na scenie. – Myślę, że na tyle jak dalece w każdym graniu, czyli…absolutnie. Myślę o muzyce, nie tylko o takim jej graniu, jak dziś, jako czymś, co jest narzędziem komunikacji. Jeżeli narzędziem komunikacji, to to, co jest na pierwszym planie to treść. Emocje są tu treścią, tym co chcemy przekazać. Jeśli próbujemy komunikować się ze sobą, nie przekazując żadnej treści, to tak jak w rozmowie, tak i w muzyce jest to pozbawione sensu – odpowiedział nam na pytanie o to, jakie znaczenie w graniu mają dla niego emocje Stanisław Słowiński. I to niech będzie pointa, tak to było granie po coś.

Jarosław Mikołajczyk

Informacje Lokalne Gniezno